u

GATUNKI ROŚLIN

Poniżej znajdziecie opisy gatunków roślin występujących w motylowej przystani

A może chcesz zobaczyć...?

Zobacz etapy realizacji projektu Zobacz gatunki motyli 8. ciekawostek o motylach Przejdź do strony głównej Motylowej Przystani

Motyle ominą nasz ogród, jeśli nie znajdą w nim kwiatów!

Poznaj niektóre z nich :)

  • Aby zachęcić je do zamieszkania w naszym ogrodzie przez całe lato, wybierzmy rośliny, które kwitną w różnych porach roku, aby zapewnić kolorowym owadom ciągłą dostawę nektaru. Należy pamiętać o zastosowaniu roślin atrakcyjnych zarówno dla dorosłych osobników, jak też dla gąsienic.
  • Warto wyznaczyć część ogrodu i stworzyć w nim motyli azyl. Powinien być to słoneczny i zaciszny zakątek, gdzie nie będziemy kosić trawy ani chwastów (i na zawsze zapomnimy o stosowaniu chemii!). Szybko powstanie naturalna łąka kwietna, do której możemy dosadzić także rośliny ozdobne, szczególnie uwielbiane przez motyle.
  • Motyle wabi różnorodność, przyciągają je kolory i wzory, dlatego należy wybierać kwiaty o jaskrawych barwach, takich jak róże, pomarańcze, żółcienie i fiolety. Rośliny najlepiej sadzić w dużych grupach. Są wtedy atrakcyjniejsze dla owadów, niż gdy rosną pojedynczo.
  • Poniżej znajduje się opis roślin wykorzystanych w Motylowej Przystani.
budleja

Budleja Davida

Budleja Davida

Budleja Davida (Buddleja davidii) to silnie rosnący krzew liściasty z rodziny trędnikowatych (Scrophulariaceae). Występuje naturalnie na terenach Chin i Japonii, skąd rozpowszechnił się jako roślina ozdobna na całym świecie.

Budleja Dawida charakteryzuje się długimi kwiatostanami (30-70 cm) w kształcie wiechy/kolby usytułowanymi na końcach pędów jednorocznych. Krzew kwitnie od początku sierpnia aż do października.

Kwiaty budlei przyjemnie pachną i masowo przyciągają motyle – w wielu językach roślina ta nazywana jest motylim krzewem.

Polecane odmiany
'Ille de France' – zwisający pokrój
'Purple Chip' – odmiana karłowata, jasnofioletowe kwiaty
'Pink Delight' – różowe, długie kwiaty

Wymagania i uprawa
Budleja lubi żyzną, gliniasto-piaszczystą glebę o odczynie zbliżonym do obojętnego. Podczas upałów i w okresie suszy szybko więdnie, dlatego też trzeba wtedy ją obficie podlewać. Ponieważ ma duże wymagania pokarmowe, w okresie wegetacji może być 2-3-krotnie nawożona nawozami wieloskładnikowymi.

Coroczne przycinanie pędów poprawi nie tylko kwitnienie, lecz także ogólną kondycję rośliny.
Krzew jest niestety, mało odporny na mrozy. Młode okazy na zimę trzeba okrywać (podobnie jak róże krzaczaste) kopczykiem ziemi, kory, trocin lub liści.

Zastosowanie
Budleje Dawida najlepiej sadzić na rabatach kwiatowych – przyciąga ona motyle sprawiając, że nasze ogrody ożywają jeszcze większą ilością barw. Krzewy pięknie prezentują się nad wodą i w sąsiedztwie niższych bylin. Wyselekcjonowano również dosyć dużo odmian karłowych nadających się do uprawy w pojemnikach.

przetacznik

Przetacznik kłosowy

Przetacznik kłosowy

Przetacznik kłosowy (Veronica spicata syn. incana) nazywany czasem przetacznikiem siwym, to roślina należąca do rodziny babkowatych (Plantaginaceae). W środowisku naturalnym możemy go spotkać niemal w całej Europie i na terenach Azji o umiarkowanym klimacie. W Polsce jest gatunkiem rodzimym i popularną rośliną ogrodową.

Bylina ta osiąga zależnie od odmiany 10-50 cm wysokości. Jej sztywne łodygi są pojedyncze lub słabo rozgałęzione i zwykle gęsto pokryte jasnymi włoskami, które sprawiają, że roślina jest "sina".

Kwiaty rośliny są zebrane w gęsto grona na wierzchołkach pędów (do 15 cm długości). Kwiaty są z reguły koloru niebiesko-fioletowego lub białego, a wśród odmian ozdobnych znajdziemy też różowe i błękitne. Pojedynczy kwiat osiąga do 7 mm średnicy, jest wydłużony, ma fioletowe lekko wysunięte z korony pylniki i zaostrzone płatki. Przetacznik kłosowy długo kwitnie – od maja do sierpnia!

Owocami przetaczników są torebki o przeważnie wydłużonym, jajowatym kształcie.

Wymagania i uprawa
Przetaczniki to rośliny łatwe w uprawie. Dobrze rosną na stanowiskach słonecznych i półcienistych. Preferują przepuszczalne gleby mineralne, najlepiej próchnicze. Bardzo dobrze znoszą suszę.
Byliny te rozmnaża się niemal wyłącznie przez podział i sadzonki. Zwykle nie są atakowane przez szkodniki i raczej nie chorują.

Zastosowanie
Przetacznik kłosowy wspaniale sprawdza się na skalniakach, w ich pobliżu oraz na skarpach. Jest idealną byliną rabatową, którą uwielbiają zapylacze. Niektóre odmiany można stosować jako rośliny okrywowe. Czasem uprawia się je w donicach na tarasach. Jest lubianą rośliną wykorzystywaną w bukieciarstwie, ale po ścięciu nie jest zbyt trwała.

Polecane odmiany
'Atomic Red Ray' – do ok. 20 cm wysokości, kwiaty koloru fuksji lub różowo-czerwone (pierwsze zdj. tytułowe)
'Silberteppich' – do ok 25 cm wysokości, bardzo gęsto, srebrzyście owłosiona, kwiaty ciemnofioletowe

lawenda

Lawenda Wąskolistna

Lawenda wąskolistna

Lawenda wąskolistna (Lavandula angustifolia) należąca do rodziny jasnotowatych (Lamiaceae) to zimozielona krzewinka nazywana też lawendą lekarską lub lawendą wonną. Pochodzi z basenu Morza Śródziemnego. Ma bardzo wiele zastosowań dlatego jest powszechnie uprawiana w wielu krajach na całym świecie.

Lawenda wąskolistna znana jest od bardzo dawna. W Polsce, w przekazach ludowych, występowała pod nazwami bławatek i czyszczeczec. Zapach lawendy i olejku lawendowego łagodzi stres i napięcie – w Anglii uważa się nawet, że w domu, w którym rośnie lawenda małżonkowie się nie kłócą.

Polecane odmiany
'Hidcote' lub 'Hidcote blue' – bardzo popularna, o ciemnych, fioletowoniebieskich kwiatach
'Hidcote Pink' – o różowych kwiatach
'Dwarf Blue' – jasnofioletowa, dorasta do 25 cm
'Alba' – białe kwiaty
'Munstead' – niebieskofioletowe, większe niż u innych odmian

Uprawa i wymagania
Aby lawenda wąskolistna kwitła obficie i była zdrowa potrzebuje miejsca słonecznego i suchego oraz przepuszczalnej gleby, najlepiej z dużą zawartością wapnia – roślina ta wymaga odczynu podłoża obojętnego do lekko alkalicznego (pH 6,0-8,0). Lawenda wąskolistna jest wytrzymała na mróz, jednak w mroźne zimy roślina wymaga okrycia.

Lawendy charakteryzują się znaczną odpornością na suszę. Źle natomiast znoszą "zalanie" korzeni, toteż pojemniki do uprawy lawendy na zewnątrz powinny mieć duże otwory w dnie i dobry drenaż.

Lawenda wąskolistna nie wymaga nawożenia – ma małe wymagania pokarmowe. Jeżeli jest jednak taka potrzeba, można stosować niskie dawki nawozów wolno działających lub nawozy płynne w niewielkim stężeniu. Lawenda wręcz źle toleruje nawożenie świeżym obornikiem i wysokimi dawkami nawozów mineralnych.

Przycinanie lawendy – kiedy ciąć lawendę?
Lawendę wąskolistną trzeba przycinać co najmniej raz w roku – po kwitnieniu, najlepiej we wrześniu. Rośliny można przycinać także wczesną wiosną, przed ruszeniem wegetacji o 1/3 wysokości. Te nieprzycinane tracą zwarty pokrój. Zaleca się także ściółkowanie gleby jasnym grysem lub drobnymi kamieniami, które odbijając promienie słoneczne zapobiegają zawilgoceniu liści i rozwojowi chorób grzybowych.

Zastosowanie
Lawenda wąskolistna jest bardzo popularna na południu Europy i w krajach anglosaskich, gdzie wykorzystywana jest nie tylko jako roślina ozdobna. Ze względu na piękny zapach lawenda wąskolistna jest idealna do sadzenia w miejscach, gdzie często się poruszamy: rabaty, obwódki, żywopłoty, czy ogródki skalne. Świetnie prezentuje się w towarzystwie róż i bukszpanów. Jest również doskonała na tarasy i balkony.

Na rabatach można ją sadzić w pobliżu nowo wybudowanych obiektów, gdzie gleba jest zanieczyszczona wapniem.
Jej kwiaty i liście wykorzystuje się do produkcji saszetek zapachowych oraz w kuchni do aromatyzowania potraw. Jest to roślina miododajna.
Jako roślina należąca do ziół jest bardzo popularna w przemyśle kosmetycznym i medycznym, gdzie surowcami zielarskimi są jej kwiaty i olejek eteryczny.

jeżówka

Jeżówka Purpurowa

Jeżówka purpurowa

Jeżówka (echinacea) to fantastyczna bylina lata. Słowo „echinacea” pochodzi od greckiego „echinos”, co znaczy „jeż”. Roślina pochodzi ze Stanów Zjednoczonych, gdzie rośnie na suchych preriach i wzgórzach. 

Jak wygląda jeżówka?
Tradycyjne kwiaty jeżówki są ciemnoróżowe. Jednak odmian jest mnóstwo: białe, pomarańczowe, ceglaste, jasnoróżowe...  Z kępy liści wyrastają pionowo wysokie łodygi z koszyczkami kolorowych kwiatów.

Często wykorzystuje się rośliny na kwiaty cięte. Jeśli zmieniamy im wodę, postoją w wazonie nawet ponad dwa tygodnie. Na rabatach kwitną długo – całe lato, aż do późnej jesieni.


Jeżówka (echinacea) – właściwości lecznicze
Wyciąg z jeżówki od dawna wykorzystywany jest do celów leczniczych. W starożytności używano pachnących roślin do leczenia umysłu, ciała i emocji, więc wydaje się, że aromaterapia narodziła się w ogrodzie, a nie w salonach kosmetycznych. Indianie używali wyciągu z jeżówki jako środka przeciwbakteryjnego.

Co lubi jeżówka?
Na pewno słońce, ale da sobie radę w częściowym zacienieniu. Cieszy ją nawet przeciętna gleba – dzięki grubemu korzeniowi, który rośnie głęboko w poszukiwaniu wody. Woli jednak podłoże żyzne i przepuszczalne, a także przewiew. Wtedy nie zapada na choroby grzybowe.

Jak ją rozmnażać?
Jeśli chcemy posadzić do ogrodu konkretną odmianę w ulubionym kolorze, kupujemy rośliny u hodowcy albo w sklepie ogrodniczym. A jeśli naszym celem jest dużo roślin, ale nie zależy nam na kolorze kwiatów, rozmnażamy je samodzielnie przez podział kęp lub sadzonki korzeniowe. Możemy też na wiosnę, gdy temperatura wzrośnie do 13˚C, wysiać nasiona. Jeśli pozostawimy kwiatostany na zimę, jeżówki same się wysieją w dużych ilościach. Jednak nie będą przypominały cech rośliny matki.

Z jakimi roślinami sadzić jeżówkę w ogrodzie?
Echinacea dobrze się komponuje na mieszanych rabatach z ozdobnymi trawami (miskanty, rozplenice), turzycami (Carex), nachyłkami (Coreopsis), krwawnikami (Achillea), sadźcami (Eupatorium) i lawendą (Lavandula). Tworzymy różnobarwne kompozycje spowite mgiełką traw. Wyglądają niezwykle, szczególnie gdy falują na wietrze.

Rudbekia błyskotliwa

Rudbekia Błyskotliwa

Rudbekia błyskotliwa

Rudbekia – słoneczny kwiat w ogrodzie
Niestraszny jej ani upał, ani mróz. Rudbekia kwitnie wytrwale aż do późnej jesieni.

Rudbekia – pochodzenie i historia
Rudbekie kiedyś nie były tak popularne jak dziś. Ich królestwem od wieków była natura – rozległe równiny w sercu Ameryki Północnej. Niestety, z powodu rozwoju rolnictwa prerie prawie zniknęły (tych dziewiczych zachował się zaledwie jeden procent), a wraz z nimi kwiaty. Ostatnio Amerykanie próbują odtworzyć te dzikie równiny, w czym mają pomóc między innymi właśnie rudbekie.

Ogólnie o rudbekii mówi się po angielsku „czarnooka Zuzanna” (Black Eyed Susan), bo jej najpopularniejszy gatunek ma czarne środki, wyraźnie kontrastujące z płatkami.

Fantazją wykazali się też Niemcy – dla nich rudbekia to kapelusz chroniący przed słońcem (Sonnenhut). My na razie musimy zadowolić się samą rudbekią, zgodnie z intencją szwedzkiego uczonego Karola Linneusza, który chciał w ten sposób uczcić swojego profesora Olofa Rudbecka – lekarza, humanistę, który ogłosił Szwecję kolebką cywilizacji.


Rudbekia – sadzenie, uprawa i pielęgnacja
Jeśli tylko posadzicie rudbekie w słonecznym miejscu w ogrodzie i średnio wilgotnej ziemi, nie ma szans, żeby „poległy”. Gdy się zadomowią, bywają nawet nieco natarczywe. W ogrodzie  mogą się wysiać nawet między wybrukowanym podjazdem a krawężnikiem! To rośliny, o które nie trzeba się martwić, wyjeżdżając na urlop; po powrocie na pewno powitają nas kwiatami.

Oczywiście i one – jak wszystkie rośliny – pięknieją, kiedy mają „wikt i opierunek” – garść nawozu choć raz w sezonie, podlewanie w czasie suszy i rękę, która usunie im spod nóg uciążliwe chwasty. Za to wszystko odpłacają szczerym złotem.

Rudbekia – odmiany
Wśród ponad 20 gatunków rudbekii najpopularniejsze są: rudbekia owłosiona (Rudbeckia hirta) – to głównie ona zwana jest czarnooką Zuzanną, rudbekia naga (R. laciniata), często spotykana w wiejskich ogródkach, rudbekia błyskotliwa (R. fulgida) oraz lśniąca (R. nitida).

Które z nich posadzić? Najlepiej różne – wtedy będziemy się cieszyć kwiatami od połowy lata do późnej jesieni.

maciejka

Lewkonia długopłatkowa "Maciejka"

Lewkonia długopłatkowa "Maciejka"

Lewkonia długopłatkowa nazywana także maciejką (Matthiola longipetala) może nie jest szczególnie dekoracyjna (chociaż nie brakuje jej pewnego uroku) to jest jedną z najpiękniej pachnących roślin.

Jest to roślina jednoroczna należąca do rodziny kapustowatych (Brassicaceae). Jej różowe bądź liliowe kwiaty otwierają się w letnie wieczory wydzielając intensywny zapach. Zwykle dorasta do 40 cm.


Warunki uprawy maciejki
Lewkonię długopłatkową (maciejkę) wysiewa się wprost do gruntu lub do pojemników. Lubi żyzne, próchnicze gleby i słoneczne stanowiska.
Pierwszy wysiew nasion należy zrobić w kwietniu w maju wprost do gruntu. Aby intensywnie pachniała przez całe lato należy ją wysiewać w dwutygodniowych odstępach (maciejka nie powtarza kwitnienia).

Zastosowanie maciejki
Z powodzeniem nadaje się do uprawy na balkonach oraz tarasach lub siana w ich pobliżu. Najlepiej prezentuje się wysiewana większej grupie. W ciepłe wieczory i noce jej delikatny zapach będzie atrakcją - maciejka kwitnie po zmroku i rozsiewa zmysłowy, aromatyczny zapach.

A może chcesz zobaczyć...?

Zobacz etapy realizacji projektu Zobacz gatunki motyli 8. ciekawostek o motylach Przejdź do strony głównej Motylowej Przystani
dofinansowanie
partnerzy

Adres

ul. Olimpijczyków Starogardzkich 1
83-200 Starogard Gdański


Dane kontaktowe

Email: stowarzyszenie.rekord@gmail.com
Telefon: 531 733 228

Polecamy
OSiR Starogard Gdański
Ściana Wspinaczkowa OSiR Kociewie24.eu

Masz pytania?

skontaktuj się z nami mailowo:
stowarzyszenie.rekord@gmail.com

Copyright: Stowarzyszenie Rekord 2021

‌

Website Software